کافی است به اندازه یک صبح زود عزم رفتن داشته باشی.

^[1]

انرژی صبحگاهی و زیبایی ها تو را بالا می برد؛

^[2]

اینجا نفسی عمیق منتظر توست، نفس هایت را قدری بیشتر می کشی..

^[3]

دوست داری قدری بیشتر بمانی، بیشتر نگاه کنی، بیشتر فکر کنی، اینجا آدم طور دیگر می شود…

^[4]

حال دیگر تو نیستی که می روی تو را قرمزی خاک، سبزی گیاه و آبی آسمان می برد.

^[5]

در مسیرت سنگر صیاد هم می بینی، صدای صید را هم می شنوی، اینجا باید صید طبیعت خدا شد صیادی معنا ندارد این را همه نمی فهمند.

^[6]

و حال به چشمه می رسی و تمام خستگی هایت را آب می شوید…

^[7]

صعود سختی نیست که برایش جشن بگیری ولی حس هرصعودی زیباست…

^[8]

جای استراحت برایت آماده است باید دست کسانی را که آنجا سایه بانی برای من وتو فراهم کرده اند بوسید…

^[9]

و اینجا چاهی است به ارتفاع همت کوهنوردان و عاشقان طبیعت و به زلالی آب سرد کوه های روح بخش طبیعت بکر فریدونشهر….

^[10]

و حال می نشینی و چاشتی می خوری و خستگی را فراموش می کنی و فقط لذت می بری و ذکر می گویی ، برای همین عزم سفر کرده بودی یادت هست؟

^[11]

تو را همین آب و خاک و آتش، بس!

^[12]

و باید برگردی.

پشت این صخره ها شهریست با مردمی به طراوتی یک صبح زود…

^[13]

…

^[14]

پایین که می ایی باورت نمی شود چه زود این صبح زود هم تمام شد.

^[15]

پایین هم زیبایی های خود را دارد…

  ^[16]

^[17]

آری اردیبهشت که به فریدونشهر می رسد باید عزم سفر کنی هر چند کوتاه، آب و هوای این روزهای فریدونشهر نه تنها دیدن دارد که شنیدن و لمس کردن بیشتر دارد.

پایان.

محسن رحیمی .

با تشکر از مهدی جدیدی و محمدرضا میر معنا