پیشنهاد سردبیر: قبل از مطالعه این نامه، با کلیک روی هر یک از لینک های زیر نامه های قبل را مطالعه کنید.

قوم برتر(نامه اول) ^[1] – قوم برتر(نامه دوم) ^[2] – قوم برتر(نامه سوم) ^[3] – قوم برتر(نامه چهارم) ^[4] – قوم برتر(نامه پنجم) ^[5] – قوم برتر(نامه ششم) ^[6] – قوم برتر(نامه هفتم) ^[7]

مسئول محترم سایت پونه زار ^[8] و مخاطبین ارجمند

سلام علیکم

بحث ما در نامه ی قبل به این نکته رسید که نمونه ی ناقصی از آنچه امروزه در جذب مهاجر تحصیل کرده و یا ثروتمند از طریق کشورهایی چون کانادا صورت می گیرد در دوران صفویه و مشخصا توسط شاه عباس صورت گرفت. شاه عباس با این تفکر که هنر و صنعت و برخی علوم را در داخل ایران توسعه دهد اقدامات ارزشمندی انجام داده است. هرچند این اقدامات تبعات منفی نیز داشته است. به عنوان مثال آوردن شیشه گران از ونیز به اصفهان، ^[8] آوردن ارامنه با هدف توسعه ی صنعت آهن و گرجیان با هدف توسعه ی کشاورزی و باغداری و رشد و شکوفایی کسانی چون شیخ بهایی که اصالتا اهل لبنان بوده و کمال الدین بهزاد که شاه اسماعیل او را از هرات با خود به تبریز آورد و علیرضا عباسی و غیره.

به هر تقدیر اگر شاه عباس نیز دست رد بر آنچه در اختیار کشورهای دیگر و ملل دیگر بود می زد و تکیه بر گرایشات ملی می کرد بسیاری از هنرهایی که امروزه میدان امام اصفهان را شهره ی آفاق کرده اند شاید دیگر نامش هم وجود نداشت. به راستی گاهی وقت ها گریزی از چشیدن شرنگ تلخ حقیقت نیست و حقیقت این است که با وجود تاکید رهبر اندیشمند انقلاب اسلامی بر نهضت نرم افزاری و توسعه ی علم و جهاد علمی، همچنان جایگاه علمی کشور ما جایگاه مطلوبی نیست. و این ها نیست جز مقاومت هایی که در سده ی گذشته و خاصه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در مقابل علوم و فنون غرب و شرق می شد. اندیشه ای کودکانه است اگر بگوییم غرب و شرق از سر دلسوزی گامی علمی برای ملل تحت سیطره برداشته باشند اما از آن طرف عاقلانه به نظر نمی رسد که قلم برداشته و خط بطلانی بکشیم بر آنچه محصول غرب و شرق است.

به هر حال به قول برخی نخبگان که معتقدند کشورهای توسعه یافته با انتقال دانش و تکنولوژی خود به میان ما ساختار زندگی ما را از ^[8] زیر بنا آنطور بنیان نهادند که خود می خواستند. تحقیقا آنان خواستند تا ما امروزه از رایانه و اینترنت و فضای مجازی استفاده کنیم و بخش عمده از فعالیت های روز مره ی خود را بر پایه ی آنها قرار دهیم و آنان خواستند تا امرو ^[8]زه به طور متوسط هر ایرانی یک گوشی تلفن همراه داشته باشد و برخی چنان وابسته اش باشند که گویی بدون آن امکان زندگی ندارند. همینطور است حضور تلویزیون و ماهواره و لوازم برقی و سایر آنچه محصول تکنولوژی وارداتی است. امروزه نیز بسیاری از کشورها از لحاظ توسعه ی علمی و تکنولوژی بر ما پیشی دارند و تردیدی نیست در اندیشه های تحول یافته شان از شیوه های استعماری نوین بهره می برند تا همچنان پیشتاز باشند. اما ما کجای راه هستیم؟ انصافا کجای راه هستیم؟ کشمکش بر سر اینکه سایت پونه زار ^[8] چرا همایش عشایر بختیاری را پوشش داد و همایش کوه سیخه را پوشش نداد؟ حقیقتا باید خندید یا گریست؟

قصد ندارم از تندیس سخن بگویم که دردنامه ای است با طول و تفصیل اما به محضر برادران و خواهران عزیز گرجی عرض می کنم: تجلی نام الله تنها و تنها در قلوب انسان هاست که نهایت تلالو و درخشش را دارد… حتما این شعر را که در باره ی بیت الله الحرام کعبه است شنیده اید: کعبه یک سنگ نشانی است که ره گم نشود … حاجی احرام دگر بند، ببین یار کجاست و یا خواجه عبدالله انصاری که می فرماید: بدان كه خداي تعالي در ظاهر ،كعبه اي بنا كرده كه او از سنگ و گل است و در باطن كعبه اي ساخته كه از جان و دل است، آن كعبه ساخته ابراهيم خليل است و اين كعبه بناکرده ی رب جلیل.

شهیدان قوم گرجی دست پرورده ی دامان پاک مادران و دستان پینه بسته ی پدرانی است که همچون آب کوهساران زلال و نیک اندیش و شریف بوده اند نه یک تندیس یا یک نماد. الله وردیخان و امام قلی خان و دیگر مفاخر قوم گرجی اگر مایه ی فخر هستند به پاس انسانیت و خدمت و عمران و آبادانی و ایستادگی در مقابل دشمن مهاجم و دشمن درون یعنی نفس خویش بوده اند… چندانکه در تاریخ نیز آمده است که الله وردیخان چون به دین اسلام و مذهب تشیع درآمد لب به شراب نگذاشت و در مجالس میگساری شاه نیز حاضر نمی شد.

ببخشید از بحث دور شدم… و حاصل کلام اینکه بنده با سواد و تجربه کم خود فکر می کنم شایسته این است که هم شهرستانی های عزیز من که از قوم عزیز گرجی هستند تعالی انسانی خود و فرزندان خویش را در کسب علوم و معارف و هنر و صنعت جستجو کنند که در آن تندیس خبری از تعالی و پیشرفت نبود و نیست. باری دنیا رو به ترقی است. قطار تکنولوژی و توسعه کمترین و کوچکترین توقفی ندارد. چندانکه گفته می شود پیشرفت علمی بشر از سال 2010 به قبل تر یک سو و از 2010 تا 2015 یک سوی دیگر… هرچند بی انصافی است اگر چشم ببندیم به این حقیقت که علوم قدیمی بشر سنگ زیربنای انفجار علمی در طلیعه ی قرن بیست و یکم است. اما به هر حال این دنیاست که با سرعت سرسام آوری در مسیر رشد و پیشرفت است و سزاوار نیست در چنین شرایطی ما در خم یک کوچه باشیم. ^[8]

خوب بخاطر دارم در دوران تحصیل ما دسترسی به منابع کمک درسی محدود بود. نهایتا تعدادی جزوه رزمندگان بود که دست به دست بین بچه ها می گشت و دیگر هیچ… امروز ^[8]ه همین تکنولوژ ^[8]ی یعنی اینترنت باعث شده تا هرکسی از اتاقش به جدیدترین انتشارات، مقاله ها، نظریه ها و هرآنچه به لحاظ علمی نیاز دارد دسترسی سریع و آسان داشته باشد. مردم شهرستان ما و کلا منطقه ی فریدن دارای استعداد و هوش خوبی هستند. این نعمت را امثال بنده به هدر دادیم اما ای کاش نسل حاضرمان قدرش را بدانند.

اگر بخاطر داشته باشید در نامه ی قبل از خط سوم گفتم؛ خطی ورای گرایشات قومی قبیله ای و حتی ملی گرایی. خطی که اهلش در پی کسب علم و دانش و تعالی اخلاقی و انسانی خود و تمامی نوع بشر هستند. خطی که دغدغه ی ذهنی شان این نیست که مثلا با فلانی حرف نزن از فلان قومیت است. از مغازه ی فلانی خرید بکن چون از قوم خودمان است. با فلانی رفاقت نکن چون از قوم ما نیست و این دست افکار. خطی که سقف اندیشه اش را شکسته و پر و بال خود را از این گرایشات رهانیده است و در آسمان فراقومی و فراملی پرواز می کند به سوی تعالی. به را ^[8]ستی کدام یک از ما اینچنین می اندیشیم و باور داریم؟ کدام یک از ما حاضریم این حقیقت و این واقعیت را بپذیریم که همه ی انسان ها برابرند و حاضریم چشم بر خودخواهی خویش ببندیم و اندیشه مان را در آسمان آبی پرواز دهیم؟

بدون تردید اگر به چنین باوری رسیدیم خیلی راحت و فارغ از حب و بغض می توانیم به فرزندان خود اینچنین زیستن و اینچنین اندیشیدن را ^[8] بیاموزیم. آنگاه که این مرحله را با تمام سختی ها و تلخی پذیرش این حقیقت به جان خریدیم شهامت و شجاعت دیگری در نهاد ما جوانه می زند. بحث در مورد این جوانه را بگذاریم برای نامه ی بعد. از همه ی عزیزانی که با بنده همراه هستند سپاسگزارم.

ارادتمند همه ی شما: یک دوست