پیشنهاد سردبیر: قبل از مطالعه این نامه، با کلیک روی هر یک از لینک های زیر نامه های قبل را مطالعه کنید.

قوم برتر(نامه اول) ^[1] – قوم برتر(نامه دوم) ^[2] – قوم برتر(نامه سوم) ^[3] – قوم برتر(نامه چهارم) ^[4] – قوم برتر(نامه پنجم) ^[5] – قوم برتر(نامه ششم) ^[6] – قوم برتر(نامه هفتم) ^[7] – قوم برتر(نامه هشتم) ^[8]

مدیر مسئول محترم سایت پونه زار ^[9]و خوانندگان عزیز سلام علیکم

در این نامه اشاره ای گذرا خواهم داشت به رویکردها نظریات و مکاتب مختلف دنیا که مرتبط با گرایشات و تعصبات قومی، ملیتی و نژادی است و انشاء الله در نامه ی بعد که نامه ی پایانی خواهد بود نتیجه گیری نهایی را خدمت شما دوستان اندیشمند ارائه خواهم کرد. در این نامه یک خود آزمایی کوچک نیز قرار می دهم تا هر یک از ما خوانندگان این متن به میزان ظرفیت وجودی خود از حیث قوم گرایی، ملی گرایی و نژاد پرستی پی ببریم. ^[9]

صرف نظر از چرایی و خوبی یا بدی گرایشاتی که عرض خواهم کرد می توان گرایشات را اینگونه تقسیم کرد: کوچکترین دایره و حلقه ی گرایشات از نوع گرایشات فامیلی است که در عرف به آن هم خونی گفته می شود. علاقه ی اعضای خانواده به یکدیگر علاقه ی دو برادر ، دو پسر عمو ، عمو زاده ها و دایی زاده ها و … نمونه ی عینی این گرایشات است. هر یک از ما انسان ها به طور خواسته یا ناخواسته این گرایشات و تعلقات را داریم. ذکر این نکته در اینجا ضروری است که تکنولوژی و صنعتی شدن جوامع این گرایشات را کم رنگ کرده است.

حلقه ی بعد که کمی وسیع تر است گرایشات قبیله ای و قومی است. این نوع گرایشات از هم خونی فراتر رفته و در دایره ی خود هم زبانی، هم نژادی و اشتراک جغرافیایی را نیز در بر می گیرد. ^[9] حلقه ی بعد به وسعت مرزهای جغرافیایی یک کشور است. گرایشات ملی و یا همان ملی گرایی. شاید خنده دار به نظر برسد اما حتی گاهی با تفکر در تقسیم بندی کلان تر جغرافیایی ، ساکنان یک قاره نسبت به قاره ی خود تعصب نشان می دهند که البته جایی مطلبی از این دست نوشته نشده و شاید بنده خبر ندارم. اما واقعیت این است که ما احتمالا قاره ی آسیا را از قاره ی مثلا آفریقا بیشتر دوست داریم.

و حلقه و دایره ی آخر که از آن به عنوان جهان وطنی یا کاسموپولیتیسم نام برده می شود به معنی از میان برداشتن هرگونه معیار و مقیاسی برای اتحاد بشریت و جایگزین کردن نوعی بی تفاوتی نسبت به همه معیارها و موازینی است که در تکوین ملیت و همبستگی میان انسان ها ممکن است وجود داشته باشد.

قصد بررسی تک تک گرایشات را ندارم و به طور قطع نمی توان برای هیچ یک از اینها فرمولی مشخص و ثابت ارائه کرد. اما از یک منظر همه ی اینها قابل بررسی است. چه کسی می تواند منکر زیبایی علاقه ی افراد خانواده به هم باشد؟ چه تصویری زیباتر از لبخند مادری به نوزاد خویش؟ چه تصویری زیباتر از اینکه پسری جوان چون غلامی در رکاب پدر خود بوده و به او خدمت می کند و بسیاری از این قاب عکس های زیبا از محبت اعضای خانواده به هم که متاسفانه زندگی صنعتی دارد اینها را محو می کند. حتی علاقه به فامیل و محبت و صله ی رحم با آن همه توصیه در اسلام و یا مهربانی با همسایگان و مهربانی و علاقه به هم شهری ها و قوم خویش و ملیت خویش که گفته اند: حب الوطن من الایمان.

اما روی دیگر سکه … تصور کنید شخص (ایکس) حق کسی را پایمال کرده و ما شاهد این امر بوده ایم و قصد دفاع از این حق را داریم. حال جای این شخص ایکس این عبارات را قرار بدهیم. برادرمان – فرزندمان – پسرعموی ما – همسایه ی ما – یک آدم غریبه – دشمن ما… طبیعی است که با جایگزین کردن هریک از اینها عملکردی متفاوت خواهیم داشت. اگر آن فرد فرزند یا برادر ما باشد برایمان دفاع از حق طرف مظلوم خیلی سخت می شود و ^[9] اگر آن فرد غریبه یا دشمن ما باشد خیلی راحت از حق طرف مظلوم دفاع می کنیم… و همه ی این ها ریشه در همان گرایشاتی دارد که گفته شد…

حال چگونه بین این مطلب و مطلب قبلی را جمع کنیم؟ پاسخ بسیار آسان است… انسانی که در راه تعالی گام برداشته و یا به تعالی رسیده باشد تنها به حق انسان ها فکر می کند… ورای همه ی تعلقات و گرایشات… داستان حضرت علی علیه السلام و برادر ایشان عقیل را همه می دانیم… داستان زره و مرد مسیحی را هم همه می دانیم… داستان پیامبر و قریش را همینطور ^[9]… همه می دانیم که ابولهب عموی پیامبر بوده… همه می دانیم نوح پسری داشته که خاندان نبوتش گم شد… از این دست واقعیت ها بسیار بسیار است… لذا به نظر می رسد همه ی تعلقات و گرایشات تا زمانی ارزش دارد که حق و انسانیت را زیر سوال نبرد.

از امام سجاد علیه السلام می پرسند مراد از تعصّب و نژادپرستی چیست؟ امام جواب می دهند: «اگر کسی بدی های قوم و ملت خویش را بهتر از خوبی های دیگران بداند، گرفتار تعصّب شده است؛ بنابراین، به جهت وجود این حالت، مسؤولیت دارد، اما محبّت به اقوام و خویشاوندان را عصبیّت نمی گویند، بلکه اگر آنان را در کارهای ظالمانه یاری کند، تعصّب ورزیده است.»

جهان وطنی که بالاتر عرض کردم در نگاه اول خیلی خوب به نظر می رسد… یعنی اینکه از همه ی گرایشات قومی قبیله ای و ملی فارغ شویم و یکدست بگوییم جهان وطن همه ی ما انسان هاست و همه با هم برابریم … اما در عمل می بینیم که این نوع تفکر از آن صهیونیست هاست، در قسمتی از پروتکل صهیونیسم پیرامون جهان وطنی چنین آمده است: «پیامبران گفته اند ما قومی هستیم که به وسیله خدا برگزیده شده ایم تا فرمانروای مردم سراسر جهان باشیم. خداوند به قوم ما هوش و ذکاوت سرشار عطا کرده است.»

به عبارتی دیگر نظریه جهان وطنی یا کاسموپولیتیسم ابزاری است در دست صهیونیسم برای نفوذ در کشورهایی که ناسیونالیسم مهم ترین مانع راه است، ^[9] یا انترناسیونالیسم که در نقطه مقابل ملی گرایی، برای انسان ها ملیت خاصی وسیع تر و بالاتر از آنچه در ملی گرایی مطرح است گرایش به مصالح فوق ملی با معیارهایی برتر دارد.و پیروان این نظریه در توجه و گرایش به مصالح جهانی و فوق ملی و تشکیل بین المللی مشترک هستند.

بر اساس همین مکتب یعنی انترناسیونالیسم سازمان ملل متحد در سال 1946، تشکیل شد. این سازمان و دیگر سازمان های بین المللی ابتدا برای حل و فصل منازعات بین کشورها و تأمین مصالح جهانی به وجود آمدند، اما رفته رفته به وسیله ای در خدمت قدرت های بزرگ استکباری تبدیل شدند. تا جایی که کشورهای قدرتمند برای خود حقی قائل شدند به نام وتو… حق وتو مسخره ترین تعریف از حق است… حق پایمال کردن حق دیگران !!! از سوی دیگر کشوری مثل آمریکا خود را پرچم دار حقوق بشر می داند، اما واقعیت های اجتماعیِ حاکم در جامعه امریکا نشان می دهد، برخی اقوام و نژادها، به بدترین وجه، مورد تبعیض قومی و نژادی قرار می گیرند.

یان رابرتسون، جامعه شناس امریکایی، در ضمن توصیفی که از وضعیت اسف بار سیاه پوستان امریکایی می کند، می نویسد: «تبعیض های نهادینه شده، هنوز در سراسر ایالات متحده وجود دارد. بسیاری از سیاهان در محله هایی سکونت دارند که به طور غالب، سیاه پوست نشین هستند. حضور سیاهان در رده های بالای نظام سیاسی، بسیار پایین است. چنان که در سال 1998، فقط سه درصد اعضای کنگره امریکا، سیاه پوست بودند و هیچ یک از سناتورها یا فرمان داران، سیاه پوست نبودند. از همه مهم تر، وضعیت اقتصادی سیاهان، نسبت به سفیدپوستان بدتر است. در سال 1970، درآمد خانواده سیاه پوستان، به طور متوسط، تقریبا نصف درآمد خانواده سفید پوستان، بوده است.»

ببینید حتی در بهترین وضعیت اگر بتوانیم از قیود قومیتی و ملی گرایی هم رها شویم و به جهان وطنی و انترناسیونالیسم برسیم اما انسانیت را از دست بدهیم می شویم سازمان ملل متحد و سازمان حقوق بشر و سازمان های بین المللی دیگر که همواره به سمت کشورهای قدرتمند غش می کنند. در تعریف عملکردشان نیز کافی است نگاهی به دور و بر خودمان بیندازیم… بیش از نیم قرن بی خانمانی فلسطینیان و یکه تازی اسراییل، بروز غده هایی سرطانی همچون القاعده و داعش، جنگ و خونریزی در افغانستان عرا ^[9]ق سوریه یمن و کشورهای آفریقایی، نظام آپارتاید در آفریقای جنوبی تا همین اواخر، جنگ بوسنی و هرزگویین و کشتار زن و کودک مسلمان و هزاران مصیبت انسانی دیگر درست جلوی چشمان سازمان ملل متحد و انترناسیونالیست ها.

حال کمی به خود بازگردیم… در اندیشه ی ما چه می گذرد؟ آیا ما طرفدار حقیقی تساوی و برابری انسان هستیم؟ یا اینکه چون فعلا قدرتی نداریم طرفدار این برابری هستیم… حتما یادتان هست در چندین نامه قبل تر دوست عزیز « نام و نام خانوادگی » پیامی گذاشتند و نوشتند: «« هیچوقت یه سفید پوست یه سیاهپوستو هم شان خودش نمیدونه سیاهپوستها همیشه حرف از برابری میزنن اما هیچوقت یه سفیدپوست این حرفا رو نمیزنه بروسلی خودشو پاره کرد که سفید با زرد پوست فرقی نداره اما یه چهره مشهور سفید پوست کی این حرفا رو زد؟ کی مثلا رئیس جمهور از برابری حرف زده و به ظلم به سیاهان امریکا واکنش نشون داده؟ »» مبادا ما هم با تمام ادعایی که داریم و می خواهیم با عبور از قومیت گرایی و برتری جویی قومی و ملی دم از برابری انسان بزنیم تنها به خاطر اینکه فعلا قدرتی نداریم اینچنین می گوییم…

فکر می کنم بد نیست خود را در معرض چند سوال زیر قرار دهیم… نیازی نیست پاسخ سوالات را به کسی عرضه کنیم… پاسخ سوالات نزد خودمان است و وجدان خودمان …

1- استاد دانشگاهی است از لحاظ علمی و اخلاقی واقعا بی نظیر. می خواهند به این استاد در دانشگاهی که ما تحصیل می کنیم کرسی تدریس بدهند. این استاد افغانی است. ما از ته دل راضی به نشستن در کلاس این استاد هستیم؟

2- ما پزشک هستیم و مشغول طبابت… در طبابت خود مکرر دچار تشخیص اشتباه می شویم… پزشکی از بنگلادش همکار ^[9] ماست که بسیار استاد و خبره است… او بر خلاف ما دچار خطا نمی شود… چه حسی نسبت به او داریم؟

3- نسل اندر نسل ما از قوم کرد است… در قوم ما رسم نیست دختر به قومیتی دیگر بدهند… پسری از قوم بلوچ به خواستگاری دختر ما می آید. در تحقیقات محلی هیچ سوء سابقه و یا بدی مشاهده نمی کنیم. آیا از ته دل حاضریم دخترمان را به او بدهیم؟

4- رییس یک اداره هستیم و ما و بیشتر همکاران ما از قوم فارس… در میان همکار ^[9]ان کسی هست از قوم ترکمن… و ما می دانیم که اگر او رییس اداره باشد بسیار بهتر از ما کار خواهد کرد. حاضریم ریاست او را قبول کنیم؟

لطفا به این چهار سوال از ته دل و بدون خود فریبی و در مقابل وجدان خودمان جواب بدهیم. پاسخ به این سوالات به ما نشان خواهد داد که قدرت برون رفت از پیله و پروانه شدن را داریم یا خیر. ممنون که همراه این مجموعه مطالب بوده و هستید. انشاء الله با نامه ی پایانی در خدمت شما خواهم بود. ^[9]

با آرزوی توفیق برای شما ارادتمند: یک دوست