قوم برتر(نامه سوم)

مسئول محترم سایت پونه زار و مخاطبین ارجمند

سلام

سلامی به معنای واقعی کلمه. سلامی که بیانگر اردات قلبی بنده به تک تک هم شهرستانی های عزیز است. خدا را سپاس می گویم که این فرصت دست داد تا با مردمی هم کلام شوم که بهترین و شیرین ترین دوران زندگی ام را در جوار آنان زیسته ام. با شادی هایشان شادی و با غم هایشان غم میهمان دلم بوده است.

اما اجازه دهید بحث را شروع کنیم. طول تاریخ دنیا بسیار فراوان شاهد حوادثی بوده که ریشه در قومیت گرایی دارد. از برتری جویی نژادی تا نظام برده داری و حتی آپارتاید. زمانی بخت النصر بر یهودیان می تازد و می کشد و می سوزاند و اسیر می کند و زمانی آشوریان بر مادها می تازند. و هرچه تاریخ پیش تر می آید و به دوران اخیر نزدیک تر می شود برتری جویی قومی تنوع و پیچیدگی های خاص تری به خود می گیرد. قصد واشکافی تاریخ را ندارم که آن کار استادان تاریخ است.

اما می رسیم به دورانی که نظام برده داری به اوج می رسد. انسان هایی تنها و تنها بخاطر رنگ پوست خود برده ی انسان های دیگر می شوند. چند سال پیش فیلم مستند زیبایی از خانم نینا جابلونسکی در شبکه های داخلی کشورمان پخش شد بنام اعماق پوست. ایشان در این مستند اشاره می کند به رنگ پوست انسان و اینکه بر اساس یک اعتقاد انحرافی در مسیحیان اروپا ، آنان معتقد بودند که سفیدی نشانه ی نور و الوهیت و سیاهی نشانه ی ظلمت و شیطانی بودن است.

بر این باور انسان هایی که رنگ پوست شان به سیاهی تمایل دارد وجودشان در تسخیر شیطان است و انسان هایی که رنگ پوستشان به سفیدی تمایل دارد وجودشان الهی است. و این باور غلط باعث شده بود سفید پوستان با خیال راحت سیاهان را تحت سلطه ی خود گرفته و با برده های سیاه آن کنند که کم و بیش همه از آن آگاهیم. در نهایت خانم جابلونسکی مستند خود را با این جمله به پایان می برد که یکی دو میلیمتر پایین تر از پوست، همه ی انسان ها مثل هم هستند و هیچ تفاوتی وجود ندارد. (دیدن این مستند را به شما توصیه می کنم)

ببخشید از بحث دور شدیم … برتری جویی قومی و نژادی باعث برافروختن جنگ جهانی دوم توسط هیتلر می شود. ویکی پدیا در مورد هیتلر نوشته است: «« هیتلر با ترویج ایده‌های ملی‌گرایی، ضدکمونیستی، یهودستیزی و ایراد سخنرانی‌های پرشور بر ضد پیمان ورسای، حامیان بسیاری در کشور آلمان به‌دست آورد. »» و نهایتا این هیتلر است که با اندیشه ی برتری نژاد آریایی بر دیگر نژادها رویای حکومت بر دنیا را در سر می پروراند و جنگی را روی دامن مردم دنیا می گذارد که علاوه بر کشته، مجروح، معلول، اسیر و بی خانمان شدن میلیون ها انسان، تبعاتش هنوز هم گریبانگیر ملت هایی همچون ژاپن است ( آثار برجای مانده از تشعشات بمب اتمی در نسل های حاضر ژاپنی ).

خوب اجازه بدهید برای اینکه خوانندگان مطلب خسته نشوند این بخش را همینجا تمام کنم. اما قبل از خداحافظی یک نظر که برای بنده ارسال شده را با هم مرور کنیم: خواننده ی عزیزی ذیل مطالب بنده پیامی گذاشته اند که مسئول سایت پونه زار برای بنده ارسال کردند. پیام را با هم بخوانیم: «درحدود ۹۰ درصد اطمینان دارم نویسنده این مطلب آقای ر.ر هستن.البته احتمال میدم نظرمو منتشر نکنید ولی خب گفتم که بدونید که ما میدونیم نویسنده کیه.من نمیدونم ایشون چه اصراری دارن تو موقعیتهای مختلف این بحثو پیش بکشن و روش مانور بدن.همش هم قوم گرجی رو تو این قضیه مقصر جلوه میدن.من تو خدمت سربازیم تو چند استان بودم و اگه بگم قومیت گرایی در بقیه جاها بیشتر نیست کمتر هم نیست. خطاب به این عزیزمون هم باید بگم اون موقع که دانشگاه تهران بودی با گرجی بودنت پز میدادی و کیف میکردی حالا اومدی اینجا دوباره میخوای قوم گرجی رو به صلابه بکشی.البته من بر اساس نوشته های قبلی ایشون تو شبکه های اجتماعی و برخی جراید محلی دارم پیش داوری میکنم و گرنه هرگز به خودم اجازه نمیدادم اینطور قضاوت کنم.در ضمن شما رو به همه مقدسات عالم قسم میدم اگه جرئت دارین همین مطالبی که این آقا در اختیارتون قرار میده رو در خصوص اقوام دیگه منتشر کنید.یعنی جای کلمه گرجی رو با هریک از اقوام دیگه ساکن کشورمون عوض کنید تا ببینید چه بلایی سر این عزیز میارن.خواهش میکنم منتشر کنید ولو اینکه نظرم جانبدارانه یا پیشداوری به حساب بیاد.»

یک دوست: برادر عزیز. از صمیم قلب سپاسگزارم که مطلب بنده را خوانده و واکنش نشان داده اید. شک ندارم شما که در دوران سربازی شاهد قومیت گرایی های مختلف بوده اید بهتر از خیلی ها می دانید که این گرایشات چقدر آزار دهنده است… در خود همان سربازی حتما شاهد مسخره شدن سربازان عزیزی بوده اید که به لحاظ قومیتی با لهجه صحبت می کردند. اگر مدتی به بنده فرصت بدهید خواهید دید که بنده قصد به صلابه کشیدن هیچ قومی را ندارم. قوم گرجی نیز همانند سایر اقوام برای بنده قابل احترام است. و نکته ی دیگر اینکه کاش پیش داوری نمی کردید. بنده آن شخصی که شما تصور کرده اید نیستم. بنده هرگز افتخار تحصیل و یا تدریس در شهر تهران را نداشته ام چه برسد به دانشگاه تهران. باز هم ممنون که نظر دادید. با آرزوی موفقیت برای ملت عزیز ایران ارادتمند شما : یک دوست