حمید فرخ‌نژاد حق دارد با درآمدش هر کاری کند؛ اما او و سایر بازیگران چرا مالیات نمی‌دهند؟
به گزارش پایگاه تحلیلی خبری پونه زار به نقل از تابناک، حمید فرخ‌نژاد به تازگی تأیید کرده، یکی از سینماگرانی است که گرین کارت آمریکا دارد و برای تأامین هزینه خانواده‌اش ماهیانه ده هزار دلار باید به آمریکا بفرستد؛ سخنانی که موج تازه‌ای از نقدها را درباره این بازیگر در پی داشته است. اکنون پرسش این است که آیا فرخ نژاد حق ندارد در پروژه‌های سینمای تجاری با فروش نجومی، دستمزد قابل توجهی طلب کند و یا دستمزدش را به هر نحوی که تشخیص می‌دهد هزینه کند؟ اگر پاسخ مثبت است، پس اشکال کار کجاست؟
جدال حمید فرخ نژاد با یکی از عناصر فعال در توییتر، واکنش شدید این بازیگر را در پی داشت و این واکنش پس از انتشار جزئیاتی از تبادلات مالی و احوالات شخصی فرخ نژاد به اوج خود رسید.
این کاربر اظهار کرده بود: فرخ نژاد دستمزد قابل توجهی برای فیلم «استرداد» دریافت کرده و از اقامت آمریکا فرخ نژاد و سکونت خانواده‌اش در ایالات متحده پرده برداشته و در عین حال ادعا کرده بود، او املاک و مستغلاتی در آمریکا و کانادا دارد و بدین ترتیب فرخ نژاد را به چالش کشید.
فرخ نژاد در گفت و گویی بخشی از این ادعاها را تأیید کرد؛ برای نمونه دستمزد 480 میلیونی برای فیلم استرداد در سال 1390 را رقمی که طبیعتاً با در نظر گرفتن تورم، در روزگار کنونی، معادل بیش از یک میلیارد تومان است. او همچنین تأیید کرده که به واسطه حمله‌ای که زورگیرها در سال 1392 به او کرده‌اند، او تصمیم گرفته همسر و فرزندش را به آمریکا بفرستد و گرین کارت تلنت دریافت کرده است. فرخ نژاد با رد داشتن املاک و مستغلات در آمریکای شمالی، تأکید کرده که اکنون با توجه به وضعیت دلار، زورش نمی‌رسد تا ماهی ده هزار دلار هزینه زندگی خانواده‌اش را حواله کند.
حمید فرخ نژاد در عین حال از اینکه بازیگر گرانی است، دفاع کرده و گفته، ویژگی‌هایی دارد که تهیه کنندگان حاضرند برای داشتن آن ویژگی‌ها هزینه کنند و به فروش نجومی چند فیلم آخری که در آنها بازی کرده، به عنوان شاهدِ مثال اشاره نموده است.
گفته‌های این بازیگر سینما، مؤید چندین خبر و گزارشی است که «تابناک» در ماه‌های پیش منتشر کرده و به صورت کلی به شماری از بازیگران اشاره کرده بود که در آشفته بازار به دنبال دلار هستند و یا با افزایش ارز دلار، دستمزدهایش را افزایش داده‌اند یا تقاضای دستمزد دلاری کرده‌اند.
البته فرخ‌نژاد که این روزها سیبل عده‌ای شده، تنها نیست و بسیاری از هنرمندان گرین کارت یا اقامت آمریکا را دارند و شماری از ایشان بین آمریکا و کانادا و ایران در حال رفت و آمد هستند؛ بنابراین، تمرکز بر فرخ نژاد و نقد رفتار او، آن هم در دوره‌ای که فرزندان برخی مسئولین نیز ساکن مغرب زمین هستند و برخی مسئولین نیز به دلیل تابعیت دوگانه برکنار یا مجبور به استعفا شده‌اند، بی‌انصافی و یکجانبه نگری است و این را به ذهن متبادر می‌سازد که مشکل شخصی با این بازیگر، عامل هدف قرار دادن اوست و نه نقد منصفانه به دور از کینه ورزی.
آنچه مسلم است، هنر بازیگری همچون هر کالای دیگری در ایران می‌تواند قیمت گذاری شود، به خصوص آنکه بازگشت مالی برای سرمایه گذاران داشته باشد و منجر به افزایش فروش فیلم‌ها و رونق اقتصادی سینمای ایران شود؛ بنابراین، نمی‌توان نقدی به دستمزد بالای فرخ نژاد یا هر هنرمند دیگری وارد نمود. این دستمزد در چارچوب قانونی پرداخت شده و طبیعتاً مالک آن حق دارد با دستمزدش هر عامل قانونی و مشروعی را انجام دهد و طبیعتاً انتقال این درآمد به دیگر کشورها از جمله آمریکا برای هزینه اعضای خانواده، خلاف قوانین ایران نیست.
نقدی که می‌تواند وارد باشد و پیش از این «تابناک» با نام بردن از «محمدرضا گلزار» و «مهران مدیری»، به عنوان نمونه، به آن اشاره کرده بود، دریافت مالیات از درآمد هنرمندانی است که چنین دستمزدهای میلیاردی دریافت می‌کنند. بر اساس قوانین همه قشرهای فرهنگی مشمول معافیت مالیاتی می‌شوند که این قانون در راستای حمایت از هنرمندان وضع شده؛ اما متأسفانه در این قانون برای میزان معافیت هیچ سقفی در نظر گرفته نشده و به همین دلیل، یک هنرمند یا مجموعه فرهنگی تا هر سطحی درآمد داشته باشد، کل درآمدش را می‌تواند صرفاً با ارائه اظهارنامه مالیاتی برای خودش نگه دارد.
در دیگر کشورها که مالیات پلکانی رواج دارد، تا سقف درآمدی برای یک زندگی مطلوب خبری از مالیات نیست و از آن سقف به بالا، به ازای هر افزایش، درصد مالیات افزوده می‌شود؛ برای نمونه یک شهروند تا مبلغ 18 هزار دلار از درآمدش مالیات نمی‌دهد اما اگر درآمدش بیش از 18 هزار دلار تا 30 هزار دلار باشد، برای 12 هزار دلار بیشتر، 20 درصد مالیات می‌دهد. حال اگر درآمد این شهروند بیش از 30 هزار و مثلاً 50 هزار دلار باشد، به ازای 20 هزار دلار تفاوت بین 30 تا 50 هزار دلار، باید 25 درصد مالیات بدهد و این روند تا سقف قابل توجهی تداوم می‌یابد. در برخی کشورها در انتهای این سقف مالیات‌های بالای 50 درصد دیده می‌شود!
منطق ایجاب می‌کند، همان گونه که برای عموم شهروندان و کارکنان از سقف کمی بالاتر، مالیات تعلق می‌گیرد، برای هنرمندان نیز سقفی جهت معافیت از مالیات در نظر گرفته شود و آن دسته بازیگران ایران که دستمزد بالایی دارند، مالیاتشان را بپردازند و باقی مانده را به هر نحوی می‌خواهند هزینه کنند. نقد جدی نسبت به قوانین اشتباهی است که در آنها معافیت مالیاتی برای درآمدهای میلیاردی در نظر گرفته شده است. اکنون انتظار می‌رود این قانون از سوی وزارت اقتصاد و دارایی بازنگری و سقف مشخص تعیین شود و بدین ترتیب هم از هنرمندان حمایت شود و هم هنرمندان پردرآمد مالیاتِ آن را پرداخت کنند.
انتهای پیام/
