راهی که خداوند انتهای آن را بسته است/ خودمان جلوی تحریم را بگیریم

پایگاه تحلیلی خبری پونه زار: اگر به خاطر داشته باشید در دوران دبیرستان و در درس معارف موضوعی داشتیم بنام قاعده نفی سبیل. خداوند در آيه ۱۴۱ سوره نساء می فرماید: لن يجعل الله للكافرين علي المسلمين سبيلا: خداوند راهی برای [تسلط] كافرين بر مسلمين قرار نداده است.

بر این اساس و با این اعتقاد که «ذلک الکتاب لا ریب فیه: آن کتابی است که هیچ شکی در آن نیست» کوچکترین جای شکی باقی نمی ماند که خداوند بر اساس نص صریح این آیه به هیچ عنوان در مقدرات عالم و سرنوشت بشریت راه تسلطی برای کافرین بر مسلمین قرار نداده است. به عبارت دیگر خداوند به طور حتمی و قطعی امکان رشد و توسعه و پیشرفت مسلمانان را آن چنان فراهم کرده که محتاج و نیازمند کافران نشوند. بنابراین اگر امروزه بسیاری از کشورهای مسلمان نیازمند و محتاج حکومت های کفر جهانی هستند به هیچ عنوان نمی توانند این احتیاج و وابستگی را موکول به سرنوشت و مقدرات الهی کنند بلکه باید به دنبال دلایل آن در میان خود بگردند.

قاعده نفی سبیل نه یک شوخی است و نه یک اعلامیه و اطلاعیه تاریخ مصرف دار و نه برای قوم و گروهی خاص. پس این قاعده در مورد ما و جمهوری اسلامی ایران نیز همان مصداق را دارد که برای سایر مسلمین. بر اساس همین اصل فقهی است که هم امام راحل و هم رهبر معظم انقلاب همواره تاکید و تصریح داشته اند به خودکفایی و عبارت استقلال اولین بخش از این شعار اساسی انقلاب و جمهوری اسلامی ایران بوده است که: استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی.

ممکن است این سوال پیش بیاید که آیا با وجود قاعده نفی سبیل ملت های مسلمان باید دور مرزهای خود دیوار بکشند و با جامعه جهانی هیچ گونه تعامل و داد و ستدی نداشته باشند؟ به دلایل مختلف این سوال مردود است. اول این که بسیاری از کشورها و خاصه حکومت های دنیا مصداق کفار نیستند. دیگر این که داد و ستد و صادرات و واردات به خودی خود منعی ندارد و آنچه مهم است نفی سبیل و یا بستن راه تسلط کافران بر مسلمین است. یعنی اینکه هرگونه تجارت، داد و ستد و معامله ای که باعث تسلط کفار بر مسلمین شود دارای اشکال شرعی بوده و حرام است.

حال برویم سراغ واژه ای که این سال ها خیلی شنیده ایم، تحریم؛ بله تحریم. همان طور که می دانید تحریم به معنی محدود یا قطع همکاری و مناسبات گوناگون سیاسی، اقتصادی، صنعتی، پزشکی، دارویی، نظامی و غیره است. اما یک سوال: عامل ایجاد تحریم چیست؟ یعنی پیش نیاز این که بتوان ملت و کشوری را تحریم کرد چیست؟ جواب ساده است. ز

به خاطر دارید اوایل انقلاب را که پزشکان پاکستانی و هندی در ایران طبابت می کردند؟ اگر آن زمان هند و پاکستان کشور ما را به لحاظ اعزام پزشک تحریم می کردند این تحریم چقدر تاثیر داشت؟ برگردیم به حال، اکنون اگر هند و پاکستان ما را به لحاظ اعزام پزشک تحریم کنند چه اتفاقی می افتد؟ حتی تصورش هم خنده دار است نه؟ پس می توان این طور نتیجه گرفت که (ببخشید اما اجازه بدهید با خودمان بی تعارف باشیم و بگوییم) که هر تحریمی ریشه در (ببخشید ببخشید ببخشید) بی عرضگی ما و ناتوانی ما در دستیابی به علوم و فنون مختلف دارد. تحریم زمانی ابزاری موثر در دست کفر جهانی برای به زانو درآوردن ماست که ما دچار کمبود و ناتوانی و مشکل در تامین موارد تحریم شده باشیم.

حالا به دو عبارت «تحریم» و «نفی سبیل» همزمان فکر کنیم. تحریم راهی است برای به زیر سلطه کشیدن ملت و کشوری که تحریم می شود و نفی سبیل اعلامی است از سوی خداوند برای اینکه ملت و کشوری مسلمان هرگز سرنوشت شان به زیر سلطه رفتن کفر جهانی نیست. با تفکر همسان به این دو عبارت خواهیم دانست که خداوند هرگز راضی نیست ما زیر بیرق کفر جهانی برویم و هر عیبی که هست از مسلمانی ماست. ماییم که به «اطلبوا العلم من المهد الی الحد» اهمیت ندادیم؛ به «طلب العلم فریضه علی کل مسلم» اهمیت ندادیم؛ به «اطلبوا العلم ولو بالسین» اهمیت ندادیم و نتیجه اینکه خواهیم دانست که تحریم نتیجه طبیعی عملکرد ماست.

در روزهای گذشته حتما دیدید یا شنیدید که رهبر معظم انقلاب فرمودند: لازم است نامزدهای محترم به مردم قول دهند برای پیشرفت کشور و باز کردن گره‌ها، نگاهشان به خارج از مرزها نخواهد بود. این همان الزامی است که نتیجه اعلام نفی سبیل توسط  خداوند در قرآن کریم است و این همان الزامی است که در صورت تحقق و برگرفتن چشم امید از قدرت های استعماری و کفر جهانی و چشم امید دوختن به مردم عزیز و توانمند میهن مان در آینده ای نه چندان دور باعث رنگ باختن تحریم ها خواهد بود.

حال حق انتخاب با ماست. به کاندیدایی رأی بدهیم که چشم امید به خارج از مرزها دارد و به دستور قرآن و قاعده نفی سبیل اهمیتی نمی دهد یا به کاندیدایی که با محوریت عقل و اندیشه و تحقیق و پژوهش و البته عملگرایی موجبات خروج تدریجی ملت از نیازهایی که باعث موثر بودن تحریم هاست، باشد و صد البته رییس جمهور منتخب هرکه باشد تنها یک نفر است و یک نفر اگر رستم دستان هم باشد به تنهایی یارای هیچ کاری را ندارد.

در نتیجه رییس جمهوری را انتخاب کنیم که:

– از کفر جهانی نترسد؛

– معتقد به این باشد که توسعه و رشد ملی تنها و تنها در گرو اهمیت دادن به مردم همین سرزمین است و لاغیر؛

– در هر زمان و تحت هر شرایطی تعامل و تبادل با دیگر کشورها را تنها و تنها بر اساس تعادل و موازنه قدرت ببیند و بداند و هراسی به دل راه ندهد؛

– فضای علمی و اقتصادی کشور را بر اساس بومی گرایی تا سر حد امکان اهمیت و توسعه و گسترش دهد؛

و البته بر ماست که به عنوانی یک نفر از هشتاد میلیون ایرانی در راه توسعه همه جانبه کشورمان همراه و همگام رییس جمهور منتخب باشیم.

انتهای پیام/