دانشجویان انتقال‌دهنده انقلاب به فریدونشهر بودند

به گزارش سایت تحلیلی خبری پونه زار، پیش از انقلاب به سبب بی توجهی حکومت‌ها به رشد و توسعه مناطق دوردست، روستایی و محروم، این مناطق بهره چندانی از تحصیلات عالی و دانشگاهی نداشتند. مردم در جزیره‌هایی زندگی می‌کردند که تمام هم و غمشان در همین جزیره‌ها خلاصه می‌شد و ارتباطاتشان با خارج از مناطق خود عموما به داد و ستد مایحتاج ضروری زندگی خلاصه می‌گشت و این سکون و عقب افتادگی در حالی بود که غرب در اوج شکوفایی و سرعت رشد خود به سر می‌برد.

فریدونشهر نیز از این مسأله مستثنی نبود و مردم زحمتکش و رنج کشیده این دیار همتشان را وقف تأمین ضروریات زندگی خود می‌کردند بی آن که خبر چندانی از حوادثیکه در شهرهای بزرگ کشور در حال وقوع بود، داشته باشند. وقایعی که به بزرگترین انقلاب سیاسی قرن انجامید.

در این وضعیت در اوایل دهه 50 بود که پای اولین دانشجویان فریدونشهری به دانشگاه‌ها باز شد. تعداد بسیار معدودی که تا وقوع انقلاب تعدادشان به انگشتان دو دستهم نرسید. اما همین تعداد منتقل کننده وقایع روز کشور از شهرهای بزرگ به شهرستان محروم فریدونشهر بودند و آغازگر حرکات انقلابی در این شهرستان.

در روز دانشجو برای بررسی نقش دانشجویان در بیداری مردم فریدونشهر در جریان انقلاب اسلامی مصاحبه‌ای را با علی حسین جدیدی، یکی از این دانشجویان، ترتیب دادیم.

– پونه زار: شما در کدام دانشگاه مشغول به تحصیل بودید؟

– من دانشجوی رشته اقتصاد نظری در دانشگاه اصفهان بودم.

– پونه زار: از حرکت‌های انقلابی در فریدونشهر بفرمایید.

– شاید اولین تحرکات انقلابی در فریدونشهر را بتوان توزیع جزوات و تصاویر امام خمینی(ره) در بین جوانان مورد اعتماد توسط دانشجویان دانست. چرا که این عکس‌ها و جزوات در دانشگاه به راحتی پیدا می‌شد ولی در فریدونشهر اصلا خبری از این چیزها نبود و به دلیل جو ترسناکی که حکومت ایجاد کرده بود، کمتر کسی این چیزها را در شهرهای کوچک پخش می‌کرد.

– پونه زار: اولین حرکت آشکار انقلاب در فریدونشهر چه بود؟

– اولین حرکتی که علناً و در معرض دید عموم انجام شد، راهپیمایی بود که دانشجویان ترتیب آن را دادند. این راهپیمایی با تعداد 9 تا 12 نفر از جلو باشگاه ورزشی فریدوشنهر آغاز شد. آن موقع تعدادی از مردم که وقایع بیرون از شهرستان را ندیده بودند این راهپیمایی و حرکت‌های علیه شاه را بی نتیجه و از روی جوانی جوانان می‌دانستند ولی ما دانشجویان چون از نزدیک در جریان وقایع شهرهای بزرگ بودیم، امیدوار بودیم و با انتقال این اخبار به مردم و غالبا جوانان شهرستان، سعی می‌کردیم آن‌ها را از اتفاقاتی که در حال وقوع بود آگاه کنیم.

– پونه زار: در دانشگاه آن موقع چه جوی حاکم بود؟

– در دانشگاه انقلاب از مهر 57 شروع شده بود و زمینه‌های آن حتی ماه‌ها پیش‌تر دیده می‌شد. عموم دانشجویان خواستار انقلاب و سرنگونی رژیم ستمشاهی بودند. تعداد کمی هم البته موافق رژیم شاهنشاهی بودند ولی چون تعداد اندکی بودند نمی‌توانستند فعالیت خاصی داشته باشند. اساتید هم بعضا با دانشجویان انقلابی و بعضا با رژیم بودند.

آن موقع دانشکده علوم در دانشگاه اصفهان مرکز و محل اجتماع دانشجویان انقلابی بود. ما حتی از دانشجویان دانشگاه صنعتی هم دعوت کرده بودیم تا برای انجام راهپیمایی‌ها و تجمعات به دانشگاه اصفهان بیایند چرا که در صورت وقوع درگیری، به علت واقع بودن دانشگاه اصفهان در شهر امکان متواری شدن از دست نیروهای گارد فراهم بود.

– پونه زار: نیروهای گارد وارد دانشگاه هم می‌شدند؟

– بله، زیاد و ما هر دفعه آمادگی برخورد با آن‌ها را هم داشتیم. به عنوان مثال سلف دانشگاه یکی از محل‌های تجمع دانشجویان انقلابی بود. یک بار در سلف دانشگاه همراه شهید حسنعلی توازهی که آن موقع با هم در دانشگاه اصفهان درس می‌خواندیم بودیم که ناگهان گارد به سلف حمله کرد. دانشجویان هم ابتدا با پرتاب لیوان‌های شیشه‌ای که برای همین موضوع جمع‌آوری کرده بودیم مانع از ورود گارد به سلف شدند و وقتی که لیوان‌ها تمام شد با شکستن پنجره‌ها از صحنه متواری شدیم. بسیاری از این دانشجویان بعد از پیروزی انقلاب و در جریان دفاع مقدس به خیل شهدا پیوستند.