مردم تحول سازندگی با وقوع انقلاب را دیدند
در حالی که درآمد کشور زمان شاه بسیار بیشتر از الان بود و جمعیت و نیازهای مردم بسیار کمتر از امروز، اما بودجه‌های آن زمان در راه خدمت به مردم صرف نمی‌شد و از تأمین زیرساخت‌های ابتدایی مانند شبکه آب شرب و جاده و مدرسه در روستاها و شهرهای کوچک خبری نبود. ولی بلافاصله بعد از انقلاب در یکی دو سال اول این بودجه‌ها به سمت مردم بازگشت و احداث زیرساخت‌ها در روستاها و شهرهای دوردست‌تر از پایتخت آغاز شد و آن زمان مردم این تغییر ار لمس کردند.
به گزارش پایگاه تحلیلی خبری پونه زار،
بعضاً وقتی مقایسه دو دوره قبل و بعد از انقلاب اسلامی را در ایران مقایسه می‌کنیم تا بگوییم این انقلاب چقدر برای کشور برکت به همراه داشته و چگونه در همه جهات به ویژه در حوزه آبادانی روستاها و شهرها مؤثر بوده است، برخی شبهه وارد می‌کنند که با گذشت این همه سال همه دنیا پیشرفت کرده و پیشرفت ما نیز مستثنی از آن نبوده لذا نمی‌توان چنین مقایسه‌ای کرد.
اما در برابر چنین ادعایی باید بگوییم چندین پاسخ وجود دارد. ابتدا باید در نظر داشته باشیم ما مقایسه مثلا دو تا 46 سال قبل و بعد از انقلاب را در شرایطی می‌کنیم که درآمد کشور قبل از انقلاب چندین برابر درآمد کشور بعد از انقلاب بوده در حالی که جمعیت کشور آن زمان یک سوم جمعیت کنونی بوده است. مثلاً اگر سهم هر ایرانی از درآمد نفت امروز فلان مقدار است آن زمان سهم هر ایرانی چند برابر این مقدار بوده است.
دوم ما راجع به پیشرفت‌هایی حرف می‌زنیم که فناوری و تکنولوژی خیلی خاصی نداشته و آن زمان نیز در جهان وجود داشته است. ما راجع به راه‌سازی، لوله‌کشی آب و فاضلاب و گاز، آسفالت معابر، شبکه برق، احداث مدرسه، احداث غسالخانه و حمام و غیره صحبت می‌کنیم.
این‌ها که آن زمان در هیچ روستایی نبودند و الان در همه روستاها وجود دارند فناوری خاصی نمی‌خواسته. درآمد کشور هم که خیلی بهتر از الان بوده است پس چرا انجام نمی‌شده است. اصلاً وقتی این همه سال در دوران پهلوی هیچ یک از این زیرساخت‌ها در شهرها و روستاهای کشور به غیر از چند کلان‌شهر مشخص انجام نمی‌شده است پس این همه درآمد نفتی کشور که روزانه 6 میلیون بشکه نفت بوده است کجا می‌رفته!؟
برای احداث این زیرساخت‌ها نیاز به مصالح ساختمانی و آسفالت و قیر و لوله بوده است و ماشین‌آلاتی نظیر غلتک و لودر و بولدزر و تراکتور و غیره که همه این‌ها هم در کشور موجود بوده است و هم این که شاه آن زمان به واسطه این که نوکر بی‌جیره و مواجب آمریکا بود، به غیر از مدت اندکی تحریم نبود که در وارد کردن این تجهیزات و ماشین‌آلات دچار مشکل باشد.
بعد از انقلاب همه این زیرساخت‌ها در همه شهرها و قریب به اتفاق روستاهای کشور احداث شد در حالی که جمعیت کشور بسیار بیشتر از آن زمان شد؛ درآمد کشور به واسطه تحریم‌هایی که از ابتدای انقلاب بر کشور وضع شد به شدت کاهش پیدا کرد؛ کشور هر روز درگیر انواع توطئه‌هایی نظیر فتنه اقوام، جنگ ویران‌کننده رژیم بعث عراق، فتنه‌های داخلی، تحریم‌های مختلف اقتصادی، فشارهای مختلف بین‌المللی مانند ماجرای انرژی هسته‌ای، جنگ نرم، جنگ روایی، جنگ ترکیبی و غیره قرار گرفت.
لذا دلیل بی‌توجهی به ساخت و آبادانی کشور و شهرها و روستاهای آن چیزی نبوده جز بی‌لیاقتی حکومت و چپاول ثروت‌های مردم توسط دربار و بی‌اهمیت بودن مردم برای مسئولان آن زمان.
البته گذر زمان سبب نسیان انسان است و بسیاری از ما آدم‌ها که حتی دوران قبل از انقلاب را درک کرده و به خوبی به یاد داریم در اثر این فراموشی و البته فشار تبلیغاتی امپراطوری رسانه‌ای دشمن، نمی‌توانیم به درستی مقایسه‌ای کنیم بین ایران قبل و بعد از انقلاب.
در حالی که در چند سال اول بعد از انقلاب کسی نمی‌توانست چنین شبهه‌ای را وارد کند. زیرا آن زمان مردم می‌دیدند که چگونه کشور تکان خورده است. یک باره مردم شهرهای و روستاها به اجرا درآمدن انواع پروژه‌های عمرانی را در مناطق مختلف خود دیدند.
مردمی که تا قبل از انقلاب سال به سال انجام پروژه‌های عمرانی را در شهرهای خود نمی‌دیدند یک باره ورود ماشین‌آلات راهداری را برای جاده‌سازی و آسفالت معابر خود مشاهده کردند، شروع احداث مدارس در روستاها را دیدند. به جای مسئولان کراواتی خط‌کش قورت‌داده آن روز که اکثراً یا ظلم و ستم می‌کردند یا اگر این طور هم نبودند کاری به کار مردم نداشتند، حرکت‌های جهادی و شخصیت‌های جهادی را دیدند که درصدد خدمت به مردم و احداث زیرساخت‌های لازم برای شهرها و روستاها برآمده بودند.
در همه دوران منحوس پهلوی که دولت در رسیدگی به مردم متوقف شده بود و تنها در برخی شهرها مانند تهران و اصفهان و تبریز و شیراز، به مردم آن هم بسیار محدود و کم اهمیت داده می‌شد، کشورهای دیگر دنیا در حال رشد و توسعه خود و کشیدن زیرساخت‌ها به روستاهایشان بودند.
آن‌ها مشغول ساخت و ساز بودند و رضا میرپنج قلدر و محمدرضا پهلوی بی‌لیاقت در افکار کوچک خود به دنبال تجهیز ارتش خود و گرفتن زمین‌های مردم و چگونگی حفظ حکومت استبدادی پادشاهی خود و برگزاری جشن‌های آن‌چنانی با پول مردم و خوش‌گذرانی و چپاول ثروت مردم بودند.
این که خاندان پهلوی 46 سال بعد از انقلاب هنوز دارند از سرمایه‌هاییی که از کشور خارج کرده‌اند می‌خوردند و تمام نمی‌شود خود نشان می‌دهد درامدهای دلاری نفتی آن روز کجا می‌رفته است.
انتهای خبر/
