رئیس سابق موساد: اپوزیسیون داخلی ایران را ما پرورش دادیم

مخالفت با نتانیاهو تا جایی پیش رفته که «مئیر داگان» رییس پیشین موساد، سخنران اصلی یک تظاهرات ضد کابینه نتانیاهو در هفتم مارس (شانزدهم اسفند) در میدان «رابین» تل آویو خواهد بود. این تجمع با شعار «اسراییل نیازمند تغییر است»، از سوی کارزار انتخاباتی «دست های میلیونی» و دیگر جنبش های اجتماعی برنامه ریزی شده است.داگان به تازگی در بیانیه ای به شدت از «بنیامین نتانیاهو»نخست وزیر رژیم صهیونیستی، انتقاد کرد و گفت احساس می کند تحت رهبری نتانیاهو، «ادامه رویای صهیونیسم در خطر است».
داگان افزود: به عنوان فردی که در سطوح گوناگون امنیتی از جمله در سخت ترین ساعات برای ۴۵ سال به اسراییل خدمت کرده است، احساس می کنم اکنون ما در پیوند با موجودیت و امنیت خود در یک نقطه بحرانی قرار داریم.

رویای صهیونیسم در خطر است

او سیاست های نتانیاهو را «مخرب آینده و امنیت اسراییل» توصیف کرد و افزود: به عنوان فردی که کودکان و نوه های خود را در اینجا بزرگ کرده است و کسی که با تمام قلب خود به رویای صهیونیسم باور دارد، درباره ادامه این رویا احساس خطر می کنم و به همین دلیل سخنرانی خواهم کرد.

سازمان دهندگان این تجمع در فیس بوک نوشتند: پس از ۶ سال شکست، ما می خواهیم امید بازگردد؛ امید به زندگی بهتر در دولت اسراییل. این، به ما بستگی دارد. بیدایید میدان را پر کنیم و با هم فریاد برآوریم «اسراییل به تغییر نیاز دارد- ملت می خواهد رهبری تغییر کند».

صفحه دیگری در فیس بوک که خود را «در حال شمارش برای امنیت اسراییل» خوانده است، طی این هفته ویدئویی از فرماندهان پیشین خدمات امنیتی را منتشر کرد که تغییر دولت را خواستار می شوند. در میان حاضران در این ویدئو، «شبتای شاویت» رییس پیشین موساد، «امیرام لوین» معاون پیشین موساد و… دیده می شوند.

پایگاه اینترنتی صهیونیستی هاآرتص خبر این تجمع و اظهارات داگان را پیش از سخنرانی نتاهیاهو در کنگره آمریکا منتشر کرده است اما از چشم رسانه های داخلی دور ماند. جالب آنکه هاآرتص ساعاتی پس از انتشار این خبر، متن آن را از خروجی خود حذف کرد.

در ادامه، این خبر و سخنان داگان را به روایت هاآرتص بخوانید:
داگان روز جمعه به روزنامه «یدیعوت آحارنوت» گفت هیچ کینه شخصی نسبت به نتانیاهو ندارد و افزود: وقتی من بیمار باشم و نیاز به پیوند کبد داشته باشم ممکن است هر چیزی به من کمک کند.

البته مواضع داگان در برابر ایران تفاوت قابل ملاحظه ای با نتانیاهو ندارد. وی در این مصاحبه تاکید کرد: ایران مجهز به سلاح هسته ای، وضعی است که اسراییل نمی تواند آن را بپذیرد.

با این همه، او در چهره یک مخالف سخنرانی نتانیاهو در کنگره ظاهر شده است زیرا اعتقاد دارد اقدام نخست وزیر درباره موضوع ایران فقط اسراییل را به درون خطری بزرگ تر رهنمون می سازد.

داگان به یدیعوت آحارنوت گفت: فردی که در مساله ایران بزرگ ترین آسیب راهبردی را به اسراییل وارد آورده، نخست وزیر است.

ایران اتمی یک مشکل جهانی است

وی افزود: ایران اتمی یک مشکل جهانی است و اسراییل « از یک جایگاه پر تزویر و نیرنگ در این موقعیت گرفتار آمده است».

به گفته او، «هرگز هیچ کنوانسیون بین المللی درباره سلاح های هسته ای اسراییل امضا نشده و اسراییل بازرسی های بین المللی را رد کرده است. بنابراین برای اینکه اسراییل در حاشیه باقی بماند باید این وضع بهتر شود. ما هر تلاشی- اطلاعاتی با سیاسی- را حمایت می کنیم اما باید همیشه در پس زمینه باقی بمانیم».

داگان تاکید کرد: این، به آن معنا نیست که اسراییل هیچ کاری انجام نداده است.

اولین تحریم ایران کار ما بود

او یادآور شد: به سبب اسراییل بود که اولین تحریم ایران در سال ۲۰۰۳ میلادی اعمال شد.

او تاکید کرد: عملیات مخفی اسراییل در به تاخیر انداختن برنامه هسته ای ایران موفق بوده است و افزود: هنگامی که من در سال ۲۰۱۱ ریاست موساد را بر عهده گرفتم گفتم ایران تا پیش از سال ۲۰۱۵ به سلاح هسته ای دست نخواهد یافت. متنفرم از این چیزی که می گویم اما حرف من درست بود.

داگان با بیان اینکه «اسراییل زمان داشت و از بخشی از آن عاقلانه استفاده کرد»، جلوگیری از فروش کالاهای دومنظوره برخی کشورها به ایران، قطعنامه های سازمان ملل متحد و تحریم های بین المللی مصوب را از جمله موفقیت های اسراییل در این زمینه دانست.

وی گفت: اما نتانیاهو می خواست یک گام به جلو بردارد. او مشکل ایران را به مشکل اسراییل تبدیل کرد. کشورهایی مجوزهایی علیه ایران از آنها گرفته شده بود در واکنش به سخنرانی های او از زیر بار مسوولیت شانه خالی کردند. پیامی که از آنها می رسید این بود که اگر ایران به این درجه رسیده است پس اسراییل می تواند با آن برخورد کند.

رییس پیشین موساد با اشاره به گزینه نظامی گفت همه مشاوران نخست وزیر درباره (بکارگیری) آن هشدار داده بودند و افزود: نتانیاهو باید مسوولیت کامل چنین تصمیمی را می پذیرفت و او نمی خواست این مسوولیت را بپذیرد… او نمی خواست چنین تصمیم دراماتیکی را بدون حمایت همه فرماندهان نظامی خود بگیرد زیرا می دانست در غیر این صورت، در پایان خودش مسوول خواهد بود. من هرگز او را در حال پذیرش مسوولیت هیچ اقدامی ندیده ام.

داگان به شدت به نتانیاهو برای «قرار دادن همه تخم مرغ ها در سبد آمریکا» انتقاد کرد و گفت: او هرگز به هیچ کشور دیگری توجه نکرد. او باید با مرکل، کامرون، اولاند، پوتین (که ادعا می کند متحد ماست) و چین صحبت می کرد. رفتار او انگیزه ای برای آمریکایی ها شد برای تعجیل در امضای توافقنامه.

اپوزیسیون داخلی ایران را ما پرورش دادیم

وی در پاسخ به این پرسش که فکر می کند باید در برابر ایران چه کرد، گفت: آنچه می توانستیم انجام دهیم، به دست آوردن زمان با انجام عملیات مخفی یا پرورش نیروهای اپوزیسیون و اقلیت های داخلی ایران بود. گزینه های زیادی وجود داشت. من نمی خواهم با آمریکا و رییس جمهوری آن رو در رو شوم. نتانیاهو ممکن است با کف زدن هایی در کنگره روبرو شود اما تمام قدرت در کاخ سفید است. نتانیاهو از به دست آوردن رای کنگره و پرداختن به آن چه به دست می آورد؟ من متوجه نمی شوم. آیا هدف او ستایش شدن و تحسین حضار است؟این سفر به واشنگتن محکوم به شکست است.
رییس پیشین موساد از نخست وزیر رژیم صهیونیستی به سبب نادیده گرفتن خطرات ذاتی تقابل مستقیم با دولت آمریکا انتقاد کرد و گفت: قدرت وتو آمریکا از ما حفاظت می کند. اگر ما در حال مشاجره با کاخ سفید باشیم این حمایت را از دست خواهیم داد و ممکن است در فاصله زمانی کوتاهی، خود را در برابر تحریم های بین المللی بیابیم.

وی با تاکید بر اینکه اسراییل هم اکنون هزینه سنگینی پرداخت کرده است، افزود: برخی از آنها را می دانیم و از برخی دیگر، گریزی نیست.

پرسشگری درباره مشروعیت اسرائیل موضوع روز دنیا شده است

وی پرسید چه پیامی فرستاده می شود زمانی که نخست وزیر ما می گوید «ما به اطلاعات مذاکرات نیازی نداریم و اینکه منابع خود را داریم»؟ آیا این مفهوم را می رساند که ما در حال جاسوسی از ایالات متحده هستیم؟

رییس پیشین موساد تاکید کرد: اکنون موضع ما در جامعه بین المللی فوق العاده نیست. پرسشگری درباره مشروعیت اسراییل موضوع روز است. ما نباید روابط خود با مهمترین متحد خود را خراب و فرسوده سازیم؛ یقینا نه در سطح عمومی و نه با وارد کردن خود در سیاست داخلی آمریکا. این رفتار، مناسب و در شأن یک نخست وزیر نیست.