۴۶ سال در غم مردی که مَرد بود
بچه جنوب شهر و شهرری که باشی هر سال روز 17 دی برایت یک روز خاص است. 46 سال است که 17 دی روز خاصی نه تنها برای بچه‌های جنوب شهر بلکه برای کل ایران است. 17 دی هر سال قبرستان پیر «ابن بابویه» میزبان مردمی است که برای دیدار با جهان پهلوانی بزرگ از همه جای ایران به جنوبی‌ترین نقطه پایتخت می‌آیند.
سال‌هاست تختی برای مردم این دیار خیلی بیشتر از یک قهرمان المپیک ارزش دارد. ورزش این کشور و به خصوص کشتی، قهرمان المپیک به خودش زیاد دیده اما «آقا تختی» یک نفر است برای ملت. سال‌هاست همه از قهرمانی‌های بچه خانی آبادی صحبت می‌کنند که اصالتاً همدانی است.
سال‌هاست همه از بوئین زهرا، زلزله، گل‌ریزان جهان پهلوان و کشتی معروف تختی در مسابقات جهانی صحبت می‌کنند، سال‌هاست وقتی حرف از مردانگی می‌‌زنند تختی مثال تمام مثال‌هاست.
قهرمان، پهلوان، جوانمرد، جهان پهلوان، آقا تختی و … این‌ها تمام القاب آقای اسطوره است، اما برای مادر؛ غلامرضا، غلامرضا‌ست. کودکی که در عین نداری دارا شد از همه دارایی‌ها، قهرمانی که سر خم نکرد مقابل علی‌حضرتی که برای او یکی بود مثل همه!
جالب است که در این سال‌ها کمتر کسی از قهرمانی‌های آقای قهرمان صحبت می‌کند، انگار برای مردم تختی بیشتر پهلوان بود تا قهرمان. برای مردمی که قهرمانانشان از پرده‌های سینما می‌آمدند تختی واقعی‌تر از واقعیت بود و همین موضوع باعث شد تختی هیچ وقت مُرده نباشد.
شاید 46 سال زمان زیادی باشد برای اینکه از این نفر تعریف کرد، اما در مورد تختی این قضیه صدق نمی‌کند. انگار هرچقدر از فُوت تختی می‌گذرد مردم بیشتر او را نمی‌شناسند و هنوز برای همه این سوال وجود دارد که «چرا؟».
هم سن و سال‌های آقا تختی خسته شدند از تعریف کردن خاطرات شیرین، ما هم خسته شدیم از شنیدن کارهای بزرگِ بزرگمرد روزهای تلخ. با این وجود اما او بزرگ بود و ما برای شنیدن بزرگی‌اش حریص، هرچه می‌گویند و می‌شنویم انگار بازهم دوست داریم بشنویم از آقا تختی تا در ذهنمان آقاتر شود. او برای ما آقا تختی است با یک دنیا خاطره که همه‌اش را شنیده‌ایم.
هر سال 17 دی، هر روز، همه سال و هر زمان که حرف از مردی و پهلوانی می‌شود یاد تختی می‌افتیم و مرامش که به مردی که پهلوان خطابش کرد با اشک گفت پهلوان حضرت علی (ع) است.
در ورزشی که حالا مردانگی‌اش زدن یک توپ به بیرون از زمین است، تختی را درک کردن از قهرمانی المپیک هم سخت‌تر شده. در ورزشی که آقا بودن به پول داشتن است، آقا تختی بودن کار هر کسی نیست. در ورزشی که تیتر یک شدن به یک شدن ارجحیت دارد دیگر جهان پهلوان برای چه می‌خواهیم؟ متاسفانه یا خوشبختانه نمی‌توانیم تختی شویم، تختی بودن فقط به داشتن گوش شکسته، بدن ورزیده و کمک به متکدی نیست، تختی شدن روح می‌خواهد و نه پول، جاه و مقام. تختی بودن «مَرد» می‌خواهد.
نوشته از میلاد اعظمی/تسنیم
