طوفان سینمای ایران: آقای وزیر، مستأجر و بیکارم

– می دانی 6 سال بیکاری و خانه نشینی برای یک قهرمان یعنی چی؟ 47 سال پیش وارد سینمای ایران شدم. نخستین بار سال 1348 در فیلم قهرمانان به کارگردانی ژان نگولسکو، محصول مشترک ایران و آمریکا، بازی کردم. از 20 سالگی مراتب هنر سینما را پله پله و با ریاضت فراوان طی کردم تا جایی که به طوفان سینمای ایران معروف شدم. هیچ گاه اسپانسر مالی نداشتم. هیچ کس سفارش مرا نکرد. اما امروزه دیگر کسی طوفان را نمی شناسد.

– چه شد که وارد سینما شدید؟

– به خاطر هیکل ورزشی. اکثر هنرپیشه های قدیمی سابقه ورزشی درخشان داشتند. من قهرمان کشتی دبیرستان های تهران بودم. دان 5 کشتی کج و کارت مربی گری کشتی کج دارم. ساکن خیابان ری و بچه محل افرادی مانند کیمیایی، فردین، بهمن مفید و قریبیان بودم. در جوانی حرکت هایی را به عنوان بدلکار و بازیگر در فیلم های مختلف انجام می دادم که الان یاد آنها می افتم تمام بدنم می لرزد. تکنولوژی امنیتی امروز برای بدلکاران در زمان ما نبود و ما واقعاً به دل حادثه می زدیم.

– مردم نقش های جنگی شما را که با دفاع مقدس ارتباط داشت بخوبی به یاد دارند.

– من به خاطر مردم بازی می کردم. در بسیاری از فیلم های جنگی دوران دفاع مقدس چه به عنوان نقش منفی و چه نقش مثبت حضور داشتم. اما یکبار هم از من قدردانی نشد. دغدغه اصلی من این بود که در دفاع مقدس برای انقلاب و کشورم به نوعی ادای دین کرده باشم.

– چرا بیشتر نقش منفی بازی می کردی؟

– در سینمای حرفه ای جهان به هر هنرپیشه ای اجازه نمی دهند که نقش منفی را بازی کند. هر اندازه که بازیگر منفی خوب و قوی تر باشد نقش بازیگر مثبت بهتر جلوه می کند. برای همین است که نقش منفی خیلی مهم است. البته در کشور ما به بازیگران نقش منفی زیاد بها نمی دهند.

– سینمای امروز کشور را چگونه می بینید؟

-امروزه پول حرف اول و آخر را در صنعت سینمای ایران می زند. یک بازیگر در سه ماه ممکن است بخاطر پول در 4 فیلم بازی کند. در زمان ما بازیگری بیشتر یک عشق بود و پول قابل توجهی به بازیگران پرداخت نمی شد. سینمای امروز به مونوپلی تبدیل شده برای یک عده خاص که صاحب پول اند.

– آخرین فیلمی که بازی کردی چی و در چه سالی بود؟

– آخرین فیلمی که بازی کردم فیلم پرچم های کاوه در سال 1386 بود. جشنواره نور لس آنجلس بهترین جایزه نقش اول مرد را بخاطر بازی در نقش کاوه آهنگر به من داد اما این فیلم در ایران با بی مهری روبرو شد و دیده نشد. در این فیلم 12 کیلو کم کردم و با زره و کلاه خود مانند یک جوان با قدرت حاضر شدم. برای این نقش سنگ تمام گذاشتم اما بعد از آن ، همه طوفان را فراموش کردند.

– چرا دیده نشدید؟

– به من می گویند که نقش تو کلیشه شده است. کدام کلیشه؟ به آرنولد 70 ساله هنوز نقش سفارش داده می شود. هریسون فورد چند تا ایندیانا جونز بازی کرد؟ آیا مردم خسته شدند؟ استالونه چند تا راکی و رمبو بازی کرد؟ بروس ویلیس چند تا جان سخت بازی کرد؟ آیا برای مردم که خواهان سینمای اکشن هستند، تکراری و کلیشه شدند.
تمام بازیگران صاحب سبک در دنیا مانند آل پاچینو، بروسلی، رابرت دنیرو، ژان کلود وان دم، استالونه و آرنولد و هریسون فورد و بروس ویلیس همه اکشن کار بودند و هستند. سینمای جهان هنوز برای آنهایی که هستند نقش تولید می کند و نمی گذارد که فراموش شوند. اما در ایران فیلم سازان به دنبال ساخت فیلم های کم هزینه و بدون دردسر هستند که در کمترین زمان آماده اکران شود.

– چه صحبتی با مسئولان و سیاستگذاران حوزه سینما دارید؟

– در تمام دنیا برای ذائقه های مختلف فیلم سازی می کنند. آنهایی که کلان تصمیم می گیرند و در رأس سیاستگذاری سینمای ایران هستند باید فکری به حال بازیگران پیشکسوت کنند. شناسنامه کار من بازی در نقش های اکشن است لذا نمی توانم هر نقشی را فقط به خاطر مقدار کمی پول قبول کنم.
آقای وزیر ارشاد، من بیکارم. الان در 66 سالگی خیلی زشت است که من بروم پشت در اتاق مدیران و بگویم که بیکارم و مشکل مالی دارم. غرورم اجازه نمی دهد بگویم ماهیانه فقط … هزار تومان مستمری بازنشستگی می گیرم، مستأجرم. من احساس ترّحم نمی خواهم و می دانم که خانواده ام ناراحت می شوند ولی مسئولان بدانند که همین قدیمی ها و پیشکسوت ها بودند که سینما را زنده نگه داشتند و امروز این صنعت به شما رسیده است.