منتخب «مردمِ منزجر از لیبرالیسم»، با چه چالش‌هایی مواجه خواهد بود؟ + تصاویر

پذیرش مهاجران و بالاخص لاتین‌تبارها در دوره اوباما، برای سفیدپوستان قشر متوسط و قشر کارگر آمریکا یک فاجعه است. آنها تا پیش از انتخاب ترامپ به عنوان رییس جمهور، رکود اقتصادی خود را ناشی از حضور این بیگانگان می‌دانند و حزب دموکرات را بانی اصلی این فلاکت. امروز جامعه آمریکا نشان می‌دهد که جامعه شهرستانی و روستایی این کشور ارزش‌های لیبرال را به پشیزی هم حساب نمی‌آورد و عملکرد حزب جمهوریخواه هم در این مدت تاثیر زیادی داشته است. جمهوریخواهان در دوره اوباما و بالاخص 4 سال دوم به گونه‌ای عمل کردند که همکاری با دموکرات‌ها خیانت علنی به ارزش‌ها و آرمان‌های ملت آمریکاست و اتفاقا رفتاری کاملا پوپولیستی اما زیرپوستی اتخاذ کردند. شاید به جرات بتوان ظهور ترامپ پوپولیست در عرصه انتخابات را ادامه راه همین سیاست جمهوریخواهان دانست.

ترامپ، به خوبی و استادانه خشم نهفته جامعه آمریکا را درک کرد و با ارسال سیگنال‌های مثبت جواب گرفت. یقینا، در روز رای‌گیری بسیاری از کسانی که میلی به رای دادن به ترامپ نداشتند از خود می‌پرسیدند که چگونه هموطنانشان حاضرند که رای خود را به نفع او به صندوق بیاندازند؟ قطعا بخش قابل توجهی از هواداران ترامپ رفتارات ضد زن و علاقه ترامپ به کشورهایی چون روسیه را چندان نمی‌پسندند اما برای آنها یک چیز بسیار مهم است: آمریکا نیاز به احیا دارد و یک نفر باید این کار را انجام دهد. ترامپ پیرزو شد چون هوادارانش او را جدی گرفتند و منتقدان نه. قطعا پنج سال پیش در سال 2011 که اوباما و دموکرات‌ها سرمستانه در ضیافت شام کاخ سفید به تمسخر ترامپ در حضور خودش که اعلام کرده بود مایل به شرکت در انتخابات است پرداختند، اصلا تصور این را نمی‌کردند که روزی وی به کاخ سفید پا نهد و به عنوان رییس جمهور جدید منتخب مردم، حکومت را از دستان خود اوباما تحویل بگیرد.

به احتمال بسیار، باید در انتظار یک ترامپ باوقار و عملگرا در کاخ سفید باشیم. وی، تلاش بسیاری خواهد کرد تا در قامت یک فرمانده کل قوا بگنجد. یک رهبر سیاسی معقول با کابینه‌ای متشکل از افراد سیاست‌دان و متخصص. وقتی که ترامپ از ایجاد یک دیوار به در مرز بین آمریکا و مکزیک و یا جنگ تجاری با چین سخن می‌گفت، به احتمال بسیار زیاد هواداران وی چندان به این گفته‌ها دقت نمی‌کردند و فقط به دنبال این بودند که غرور شکسته‌شده‌شان در عرصه جهانی را به آنها باز گرداند و یک نظام قضایی محافظه‌کار برایشان ایجاد کند. برای آمریکایی امروز که گمان می‌کند به شدت سرخورده است، رسیدگی به زیرساخت‌های کشور، مقررات‌زدایی، کاهش مالیات، قدرت‌یابی دوباره دلار، کوتاه‌ کردن دست شرکت‌ها از سودهای کلان در جهت خواست مردم، و احیای اقتصاد آینده مطلوبی است که همانا با رییس جمهور ترامپ متصور هستند. ترامپ از این پس بسیار موجه‌تر در قامت یک رییس‌جمهور رفتار خواهد کرد و تمام سعی‌اش این خواهد بود که مانند «رانلد ریگان» که یک ناجی محافظه‌کار برای آمریکای خسته آن زمان شد رفتار و عمل کند. یادمان نرود که روزی روزگاری رانلد ریگان هم مانند دانلد ترامپ مورد تمسخر و شوخی سیاستمداران و تحلیلگران قرار گرفت و نهایتا رییس‌جمهور شد. البته باید بسیار دقت کرد که ریگان یک خوشبین‌گرا بود اما ترامپ نه تنها بدبین است که هم سیاست‌های نه چندان متوازنی با سیاست جهانی دارد و هم از مناعت طبع و فراست کافی برای اداره ممکلت برخوردار نیست؛ مگر اینکه اطرافیانش بتوانند او را کنترل کنند.

ترامپ از سعه صدر کافی برای رویارویی با چالش‌های دوران ریاست جمهوری برخوردار نیست و این امر به شدت می‌تواند برای او گران تمام شود. وقتی با او یک توئیت و یا اظهارنظر از سوی یک خبرنگار به هم می‌ریزد و واکنش نشان می‌دهد، چه تضمینی هست که در کاخ سفید با آن حجم از تنش‌ها و حواشی بتواند خود را حفظ نماید. عرصه ریاست جمهوری اصلا شبیه به عرصه نامزدی انتخابات ریاست جمهوری نیست. حجم حملات روزنامه‌های دموکرات و سنگ‌اندازی نمایندگان و سناتورهای دموکرات کنگره از این پس زیاد خواهد بود. دریای طوفانی بحران‌های بین‌المللی، آمریکا را که یک پای مداخله در اینگونه امور است به شدت در آزمون قرار می‌دهد و هر گونه رفتار غیرحرفه‌ای از سوی ترامپ می‌توان بسیار برایش گران تمام شود. شاید به جرات بتوان پر دشمن‌ترین رییس‌جمهور تاریخ آمریکا را ترامپ دانست. دشمنان داخلی وی کم نیستند. لذا، فرصت اشتباه ندارد و هر گونه حرکت غلطی برایش بسیار هزینه‌ساز خواهد بود.